یافتم؛ یافتم
نقطه ارشمیدسی زندگی من همانجایی است که تریلی ماکِ خاک خورده ذهنم شروع می کند به روشن شدن. اولش با یک سکوت آغاز می شود. یک تمنا. یک «ای کاش» مبنی بر اینکه این هیولای خاک و خلی، این استوارِ یکجا آرمیده شروع کند به غرش کشیدن. استارت که می خورد سروصدایی جدید فضا را پر می کند و کیست که نداند سروصدای جدید یا به قدیمی ترها «های و هوی» جدید می تواند دنیای جدیدی را ایجاد کند؟ اولش تپ تپ دارد. هنوز گرم نشده. انفجارهایی که در موتور دیزلی اش اتفاق می افتد می توانند به احترافی منجر بشوند که تنها و تنها شرطش گاز دادن بیشتر است. گاز می دهم. سرعت کم است و هنوز تپ تپ دارد. شاید در این حالت یک عابر پیاده هم بتواند پا به پایش حرکت کند و از نزدیک و با دقت هیجان راننده را ببیند که برای راه افتادن تریلی اش آرام و قرار ندارد. اگر بد شانسی نیاورد و با یک حواس پرتی دوباره خاموش نشود؛ می تواند سریع تر هم برود. عابر جا می ماند ولی هنوز صورت ذوق زده راننده از آینه های بغل پیداست. کم کم همان هم محو می شود. حالا دیگر عابر قصه ما فقط یک شیء عظیمی را می بیند که دارد بار عظیمی را حمل می کند. به کجا؟ نمی داند. هیچ کس نمی داند. این را حتی راننده های جاده که سرعت گرفتن تریلی را می بینند هم نمی دانند. از کجا بدانند؟ هیچ کس نمی تواند بداند. اما وقتی یک تریلی اوج می گیرد. وقتی مثل جت های رقاص از کف آسفالت کج و معوج شده جاده هایی جنوب کشور فاصله می گیرد و پرواز می کند مقصد اهمییت ندارد. این تنها شکوه است که می ماند. راننده در اوج آسمان است. تریلی می تازد و راننده های سواری های عبوری با خوف و حیرت رفتنش را تماشا می کنند. اینجا همان پایان ارشمیدس است. جایی فراسوی علم. جای فراسوی مفهوم. و جایی فراسوی شناخته شده ها.
