‌واو حالیه

یک شعله کوچکی است از جرئت و جسارت، هر از گاهی به جانم شعله می کشد و می رود. اما زندگی من اینقدر منظم شده که جایی برای «یادگارهای جوانی» باقی نمی ماند. تیک تاک ساعت ها مثل آتش نشان هایی که در جنب و جوشند -البته نه آنهایی که لباس قرمز و زرد تنشان است؛ آنهایی را می گویم که اتفاقا کت و شلوار دارند. تصور کنید: یک مشت آدم کت و شلواری که سطل آب به دست اینطرف و آنطرف می روند! بگذریم- شعله را خاموش می کنند. من تسلیمم. فعلا جایی برای آتش دوست داشتنی نیست. اما زیر خاکستر، همان خاکسترهایی که هر چقدر هم آدم برود و بیاید، هنوز یک کمی روی زمین می مانند، یک گرمایی حس می کنم. امیدوارم خودش نباشد. انکار می کنم و خودم را به چیزهای جذاب دیگری می سپارم. ته دلم، هر وقت که مثلا چشمم می افتد یا یک جوری یادش جلوی چشمم سبز می شود، مثل یک کودک درمانده دعا می کنم که آن گرمای کذایی بیرون نیاید. ...

این متن ادامه ای ندارد. یعنی قرار بود داشته باشد. اما مامورهای آتش نشانی تیک تاک کنان خودشان را رساندند و غائله را ختم به خیر کردند. دعا می کنم که گرما فوران نکند. شما هم دعا کنید.